Biuletyn Informacji Publicznych Klauzule informacyjne Deklaracja dostępności
on piątek, 29.10.2010
Odsłon: 6503

      8 pażdziernika odbyło się w naszej szkole pasowanie na uczniów dzieci z klasy Ia i Ib. Aby zostać członkiem społeczności szkolnej, dzieci miały za zadanie przedstawić krótki program artystyczny i odpowiedzieć na zagadki. Rodzice również odpowiadali na pytania zadawane przez uczennice klas trzecich. Zostało złożone ślubowanie przez dzieci jak i rodziców, którzy nie kryli łez wzruszenia. Pierwszoklasiści wyglądali niezwykle uroczyście w swoich galowych strojach, z kołnierzykami na ramionach i czapką na głowie. Dzieciom zostały złożone życzenia, podarowano im słodycze, zrobiono piękne zdjęcia. Ten dzień z pewnością zostanie na długo w pamięci wszystkich uczniów klas pierwszych.
on środa, 27.10.2010
Odsłon: 3391
          Dla jednych przysłowiowe "okno na świat", skąpane w blasku wielkich możliwości, aktualnej informacji, atrakcyjnych szans i możliwości rozwoju, dla innych powód licznych frustracji, lęków, nadrzędny atrybut codzienności lub jej największy wróg - INTERNET.         Na temat wpływu internetu na nasze współczesne życie napisano już wiele. Poglądy na temat jego roli we współczesnym świecie są zgodne pod jednym względem - jego możliwości są właściwie nieograniczone. Jest doskonałym źródłem informacji, przynosi nowe, wspaniałe możliwości działania, kontaktów między ludźmi, umożliwia zdobywanie wiedzy we wszystkich dziedzinach.        To medium uznawane dziś za najbardziej demokratyczne, niesie ze sobą zarówno wiele pozytywnych cech i wartości, jak i niebezpieczeństwa, o których nie wolno zapominać.        Coraz częściej zdarza się, że nawet kilkuletnie dzieci spędzają przy komputerze po kilka godzin dziennie. Rodzice nie reagują na ten fakt, a  niejednokrotnie opowiadają sobie zachwyceni o tym, jak ich pociecha "świetnie radzi sobie z komputerem i może spędzać przy nim całe popołudnia". czy zawsze takie spędzanie czasu wolnego niesie ze sobą korzyści? Oczywiście NIE!        Wielogodzinne korzystanie z  komputera, podobnie jak długotrwałe oglądanie telewizji, przynosi bardzo negatywne konsekwencje. Szkodzi zdrowiu dziecka, powoduje rozluźnienie więzi rodzinnych, zmniejsza możliwości oddziaływań wychowawczych ze strony rodziców, a brak kontroli ze strony dorosłych nad poszukiwaniem informacji w sieci zwiększa ryzyko narażenia na szkodliwe bodźce ( przemoc, erotyka) zawarte w wielu programach komputerowych i na stronach internetowych. Długotrwałe przesiadywanie przy komputerze powoduje zmęczenie oraz zaniedbywanie obowiązków szkolnych i domowych. Wreszcie często prowadzi do UZALEŻNIENIA. Współczesny człowiek stał się niemal synonimem kogoś uzależnionego. W naszych czasach poważnym zagrożeniem stał się nie tylko alkoholizm czy narkomania. Problemem, z którym spotykamy się coraz częściej jest uzależnienie od mediów elektronicznych, w tym od komputera i internetu. Fakt ten niestety dotyczy w dużym stopniu dzieci i młodzieży i bywa zupełnie niedostrzegany lub lekceważony przez rodziców i pedagogów.   JAKIE SĄ OBJAWY UZALEŻNIENIA OD KOMPUTERA ?   przesadne zaabsorbowanie internetem, ciągłe myślenie o tym co się dzieje w sieci (lub o tym jak przejść do następnego etapu gry komputerowej), potrzeba zwiększania ilości czasu spędzanego przy komputerze, zaniedbywanie obowiązków, rozdrażnienie i złość gdy ktoś zmusza nas do ograniczania czasu spędzanego w sieci lub uniemożliwia korzystanie z niej, rezygnacja ze spotkań ze znajomymi, zabaw, aktywnego "bycia" z rodziną na rzecz przesiadywania przy komputerze, okłamywanie samego siebie i innych odnośnie ilości czasu spędzanego przed komputerem ( zaniżanie faktycznej ilości godzin), podejmowanie nieudanych prób ograniczania czasu poświęcanego na korzystanie z sieci. korzystanie z internetu w celu ucieczki od problemów lub stosowanie go jako środka przynoszącego ulgę w chwilach złego nastroju, osamotnienia, złości lub depresji.         Uzależnienie od komputera przejawia się najczęściej w postaci uzależnienia od gier komputerowych (głównie dzieci) oraz od internetu (głównie młodzież). Podobnie jak w przypadku telewizji, dziecko czy nastolatek zwodzi rodziców, że za chwilę wyłączy komputer i zajmie się nauką czy innymi obowiązkami. W rzeczywistości "chwila" ta trwa zwykle kolejne godziny, które są czasem odebranym rodzinie, pracy, nauce, aktywnemu wypoczynkowi czy kontaktom towarzyskim. Zagrożenia te mają oczywiście charakter potencjalny. Przy racjonalnym i rozsądnym korzystaniu z dobrodziejstw techniki oraz możliwości jakie niesie ze sobą komputeryzacja wymienione problemy wcale nie muszą się ujawnić. Musimy jednak pamiętać, że młody człowiek ( dziecko), w natłoku odbieranych informacji nie potrafi samodzielnie dokonać oceny i wyboru między tym co wartościowe, potrzebne i przydatne, a tym co bezużyteczne, nieprawdziwe, czy wręcz szkodliwe.         Obserwujemy niestety fakt, że współczesny uczeń coraz rzadziej sięga po książkę, jest coraz mniej samodzielny, woli korzystać z  gotowych rozwiązań w internecie bądź z programów multimedialnych. Zaczyna postrzegać rzeczywistość za pomocą obrazów, a przecież nie zawsze "widzieć" oznacza "rozumieć". Wiele pojęć nie da się wyrazić obrazowo, zachodzi więc obawa by nie znikały ze słownictwa młodych ludzi pojęcia abstrakcyjne, jak : sprawiedliwość , szacunek, wrażliwość, bezinteresowność itp.         Kontakt wielu młodych ludzi z komputerem ogranicza się do gier. Największą popularnością cieszą się gry strategiczne, a także te, których zasadniczym celem jest walka z przeciwnikiem. Gry takie silnie angażują emocjonalnie, wyzwalają agresję, nerwowość, nadpobudliwość. Oswajanie się z brutalnością powoduje wypaczanie psychiki i zmniejszanie wrażliwości. Następstwem tego bywa wypaczenie wizji realnego świata i  uodpornienie na zło, które staje się wszechobecne w oczach dziecka. Zdrowie i życie w tym kontekście staje się mało istotnym elementem, który można kupić, zamienić czy doładować jednym kliknięciem klawisza. Występująca w grach odwracalność sytuacji oraz brak konsekwencji podejmowanych działań i decyzji nie sprzyjają uczeniu się odpowiedzialności za własne czyny i zachowania.        Świadomość i znajomość różnorodnych zagrożeń związanych z  nieumiejętnym wykorzystaniem komputera, internetu oraz innych mediów stała się dziś bardzo istotnym elementem wiedzy metodycznej każdego nauczyciela i wychowawcy oraz powinna być rozumiana i stosowana przez rodziców i opiekunów.         W  obliczu negatywnych konsekwencji uzależnienia od komputera czy od internetu, odpowiedzialni rodzice powinni przede wszystkim zapobiegać takim sytuacjom. Chcąc zminimalizować groźbę uzależnienia dziecka od jakichkolwiek mediów elektronicznych, należy najpierw dać odpowiedni przykład. Uzależnienie nie grozi rodzinom, w  których rodzice nie siedzą godzinami przed telewizorem czy komputerem, ale poświęcają sobie wzajemnie dużo czasu, rozmawiają o bieżących wydarzeniach i  problemach, asystują dzieciom przy odrabianiu lekcji, wychodzą na wspólne spacery. W takich domach nie trzeba nawet ustalać konkretnych godzin korzystania z mediów elektronicznych. W  większości rodzin warto jednak wprowadzić określone zasady.   Aby uchronić dziecko od nieodpowiedniego korzystania z komputera RODZICE POWINNI : sprawdzać w jaki sposób dzieci wykorzystują komputer podłączony do sieci, zastosować regułę "najpierw obowiązki- a potem komputer" kontrolować z jakich stron internetowych, gier, programów korzysta dziecko, starać się organizować dziecku inne formy spędzania wolnego czasu niż komputer ( np. spacery, gry sportowe, spotkania z  przyjaciółmi), jeżeli nie mamy możliwości bezpośrednio kontrolować pracy dziecka przy komputerze, należy stosować różnego rodzaju zabezpieczenia i programy nadzorujące, które utrudnią dostęp do treści przez nas niepożądanych. Pamiętajmy, pomimo wielkiej fascynacji wirtualnym światem, że warto oderwać się od ekranu monitora, przerwać "buszowanie" w sieci, wyłączyć pocztę elektroniczną po to, by dostrzec obok nas drugiego człowieka, porozmawiać z nim, by dostrzec piękno realnego świata, dopuścić do głosu własne myśli i uczucia. Pamiętajmy również o kilku podstawowych zasadach: nie traktujmy komputera jak bożka, miejmy świadomość po co przed nim zasiadamy, pamiętajmy, że w internecie nie wszystko jest dobre, czuwajmy nad tym, co nasze dzieci robią przy komputerze, nie lekceważmy zagrożeń płynących z sieci, stosujmy zasadę ograniczonego zaufania w kontaktach internetowych, nie zastępujmy przyjaciół komputerem. Pokażmy dziecku jak mądrze i efektywnie wykorzystać dobrodziejstwa wynikające z  możliwości dostarczanych nam przez internet i chrońmy jednocześnie nasze życie przed zastępowaniem podstawowych wartości ludzkiego EGO wirtualnym, często nieprawdziwym światem.  
on środa, 27.10.2010
Odsłon: 2869
             Samodzielna nauka dziecka w domu zwana popularnie odrabianiem lekcji jest niezwykle ważnym ogniwem w procesie nauczania i wychowania, jest to dalszy ciąg nauki szkolnej, przygotowujący dziecko do samokształcenia. Praca domowa ma charakter głównie utrwalający wiadomości i umiejętności zdobyte w szkole. Właśnie w zaciszu domowym dziecko ma okazję do powtórnego przemyślenia, czy pogłębienia tematu poznanego w klasie. Tu, w domu może swobodnie zastanowić się nad tym czego dowiedziało się w szkole, może porozmawiać z rodzicami, wyjaśnić wątpliwości, które nasunęły się w związku z zajęciami szkolnymi, a także sięgnąć po dodatkowe źródła informacji i poszerzyć swoją wiedzę. W pierwszych latach nauki szkolnej dziecko nie ma jeszcze nawyku uczenia się samodzielnie. Do takiej pracy trzeba je stopniowo przygotować. W szkole czyni to nauczyciel. W jaki sposób rodzice mogą wspomagać szkołę w realizacji tych zamierzeń? W jaki sposób wdrażać dziecko do systematycznego spełniania obowiązków szkolnych, w tym do utrwalania nabytych wiadomości i umiejętności? Dzieci w młodszym wieku szkolnym na ogół chętnie przychodzą do szkoły i z zapałem zabierają się do nauki. Pilnie słuchają i gorliwie wypełniają polecenia nauczyciela. Ale zdolność koncentracji uwagi dziecka jest jeszcze nietrwała. Czasem dziecko "zagapi się" lub zamyśli i może nie wiedzieć albo zapomnieć co miało przynieść na następny dzień do szkoły, co miało przygotować lub zrobić. Nie jest to jeszcze powód do wielkich zmartwień. Taka rzecz może zdarzyć się u małego dziecka. Ważne jest, jaka będzie reakcja dorosłych. Nie wolno bagatelizować pierwszych sygnałów nieobowiązkowości. Jeśli rodzice przyjmują te sygnały z pobłażliwością, zlekceważą je lub przejdą do porządku dziennego, to taka postawa może doprowadzić do tego, ze nasz "zapominalski" zacznie coraz bardziej i  coraz częściej zaniedbywać swoje obowiązki. Jeśli zaś będziemy krzyczeć na dziecko i surowo je karać, postąpimy jeszcze gorzej. Należy pamiętać, ze w sprawach wychowania przede wszystkim potrzebny jest umiar, opanowanie i wyrozumiałość. Potrzebna jest tu rozsądna rozmowa z dzieckiem. Możemy dziecku, które ma trudności, dyskretnie pomóc, naprowadzić, wspólnie z nim zastanowić się nad problemem, zawsze starając się wykazać maksimum zainteresowania.         Do należytego wypełniania obowiązków trzeba przyzwyczaić dziecko od najmłodszych lat, bowiem wytworzone w  pierwszych latach nauki szkolnej nawyki są najtrwalsze. A na czym polega pomoc rodziców? Nie chodzi tu na pewno o pomoc czasochłonną. Wręcz niewskazane jest siedzenie z dzieckiem przez cały czas odrabiania lekcji. Dobrze byłoby natomiast przyzwyczajać dziecko do wykonywania samodzielnej pracy w określonym czasie. Jest to przyzwyczajenie do dobrej organizacji pracy, kształtowanie stereotypu. Według powszechnie uznawanych opinii popartych eksperymentami lekarzy higienistów, najlepiej umysłowo pracuje się rano od 8 do 11, zaś po południu od godziny 14 do 17. Dziecko nie powinno uczyć się zbyt późno - w żadnym przypadku po godzinie 20, gdyż nie może ono tracić cennych dla jego zdrowia godzin snu. Uczniowie powinni spać 10 do 12 godzin na dobę. Dzieci, które śpią krócej są bardziej nerwowe, niespokojne, pobudliwe lub przeciwnie, ospałe i apatyczne, a w szkole zmęczone, znużone i nie reagują na polecenia. Do rodziców należy regulowanie proporcji między czasem spędzonym na zabawie, a innymi obowiązkami dziecka. Trzeba to robić umiejętnie. Kiedy więc dziecko, nawet po odpoczynku nadal nie zabiera się do nauki, pomóżmy mu. Porozmawiajmy na temat jego pracy w  szkole, ale nie wypytujmy zbyt wiele, ponieważ dziecko także ma prawo do swych tajemnic. Możemy spytać je: o czym się dziś uczyło, co poznało nowego? Zaproponujmy np. żeby przeczytało nam to, co pisało w klasie. W  trakcie takiej rozmowy zapewne przypomni sobie i to, czego się nauczyło i  polecenia nauczycielki. Zachęta, zainteresowanie nauką, dyskretnie naprowadzenie, pobudzenie dziecka do działania - do własnej inwencji, to właśnie jest najlepsza pomoc rodziców Jeśli w czasie pracy dziecku nasuną się jakieś pytania, czy powstaną trudności, staramy się mu pomóc, ale nie odrabiamy sami za dziecko jego pracy domowej. Wykonywanie różnych prac za dziecko jest z natury szkodliwe. Hamuje samodzielność dziecka, przyzwyczaja do nieuczciwości, jak również do unikania większego wysiłku.         W czasie odrabiania pracy domowej, powinniśmy zawsze być gdzieś w pobliżu i dyskretnie obserwować prace dziecka, czuwając nad prawidłowym przebiegiem odrabiania lekcji. Nie jest wskazane pozostawiać dziecko samemu sobie, ani też wtrącanie się do jego pracy, wystarczy nasza kontrola odrobionych lekcji. W przypadku, gdy zauważymy błąd, nakłońmy je, by jeszcze raz samo sprawdziło, czy wszystko w jest porządku, zastosujmy pytania naprowadzające. Niech się zastanowi, niech nawet źle rozwiąże zadanie, ale niech myśli samodzielnie, nie podawajmy mu gotowych odpowiedzi czy rozwiązań. Aby w odpowiednim momencie pomóc dziecku w pracy domowej - ,,w pracy nad lekcjami, rodzice powinni na bieżąco orientować się w  jego osiągnięciach, kłopotach i porażkach. Dziecko musi być przekonane, że rodzice interesują się jego nauką na co dzień, dostrzegają sukcesy i  cieszą się nimi, nie bagatelizują żadnych jego zaniedbań. W tym celu potrzebna jest systematyczna kontrola i współpraca ze szkołą (stały kontakt z nauczycielem). Wdrażanie do samodzielności to trudna sztuka, ale nie za trudna dla rodziców, którzy rozumnie kochają swoje dzieci. Pora odpoczynku, zabawy czy rozrywki powinna być z góry ustalona tak, aby w czasie odrabiania lekcji inne zajęcia i sprawy nie zakłócały dziecku spokoju i niepotrzebnie nie zaprzątały głowy. W ten sposób nauce szkolnej i domowej dziecka nadajemy rangę spraw ważnych, ucząc je od małego poważnego traktowania obowiązków szkolnych. Ustalenie i konsekwentne przestrzeganie godzin przeznaczonych na naukę domową jest gwarancją, że w przyszłości nasze dzieci będą dobrze planowały swój czas i będą potrafiły racjonalnie go wykorzystać. W  budżecie czasu ucznia odrabianie lekcji powinno znaleźć się na pierwszym planie, a godziny przeznaczone na naukę muszą być respektowane przez całą rodzinę. Nie można w tym czasie prowadzić w domu głośnych rozmów, nie trzeba kręcić się i robić zamieszania lub też z błahego powodu odrywać dziecko od pracy. Radio i telewizor powinny być wyciszone (przy pracy umysłowej niezbędna jest koncentracja). Stworzenie dziecku dobrych warunków do nauki w domu nakłada na rodziców cały wachlarz obowiązków. Składa się na to przyjemnie urządzony kącik dziecka, funkcjonalny warsztat pracy, przestrzeganie higieny pracy umysłowej. Bez względu na sytuację mieszkaniową, należy urządzić dziecku stałe miejsce do pracy. Powinno ono mieć swój stolik czy biurko, swoją szafkę lub półeczki na regale, gdzie będzie układało we właściwym porządku podręczniki, zeszyty, przybory i inne książki. Stolik do odrabiania lekcji musi być tak ustawiony, aby światło dzienne padało z  lewej strony. Krzesełko musi być przystosowane do wzrostu dziecka, tak aby nogi dotykały podłogi. Niewygodna pozycja przy pisaniu i czytaniu może spowodować przykre konsekwencje, jak garbienie się czy skrzywienie kręgosłupa. Ma to również zły wpływ na jakość pracy. Ucząc się w  nieprawidłowej pozycji dziecko szybciej się męczy, jest znużone i  zniecierpliwione. Oczywiście nie tylko niewygodne siedzenie wpływa na szybkie meczenie się. Zależy to także od ogólnego stanu zdrowia dziecka, od tego, czy pomieszczenie przeznaczone do nauki zostało wywietrzone, czy dziecko dostatecznie odpoczęło po zajęciach w szkole, czy ma spokój.        Najbardziej komfortowe warunki pracy domowej nie zapewniają jeszcze sukcesów w nauce, jeśli dziecko napotyka w domu na obojętność ze strony rodziców, brak zainteresowania jego osiągnięciami, jeśli jest pozostawione samo sobie. Dzieci w młodszym wieku szkolnym nie potrafią początkowo sprostać wszystkim obowiązkom szkolnym. Pomoc rodziców daje im poczucie bezpieczeństwa, a także poczucie zadowolenia i  radości, jeżeli rodzice dostrzegają jego wysiłki i chwalą je. Pomoc polegająca na życzliwym zainteresowaniu ustala i pogłębia więź uczuciową z dzieckiem, podtrzymującą jego zapał do nauki, wzmacnia pilność i  obowiązkowość oraz przygotowuje do samodzielnej pracy. Pierwsze lata nauki, kiedy dzieci zaczynają swój start życiowy, stanowią fundament dla dalszego kształcenia się i dlatego tak ważne jest, aby był on mocny i  trwały, aby można było na nim budować dalszy pomyślny rozwój intelektualny dziecka. Myślę, że powyższe wskazówki nasuną rodzicom pewne refleksje i przyczynią się do pełniejszego poznania swojego dziecka.
on środa, 27.10.2010
Odsłon: 3247
      Ludzie nauczyli się komunikować ze sobą za pomocą różnorodnych środków - od wyrazu twarzy poprzez gesty , po wydawane przez siebie dźwięki, na przykład śmiech. Istnieją też bardziej wyszukane sposoby porozumiewania się między ludźmi. Aby nawiązać kontakt z drugim człowiekiem nauczyliśmy się mówić i pisać. Gdy to nie wystarcza pomagamy sobie obrazem lub muzyką. W dzisiejszych czasach człowieka wspomaga także technika. Na co dzień korzystamy z książek, gazet, telefonów, przekazu telewizyjnego lub radiowego. Trudno też wyobrazić sobie dziś życie bez komputerów, taśmy magnetycznej oraz płyty kompaktowej.         Telewizja i komputer mają ogromne znaczenie w wychowywaniu oraz uczeniu się dzieci. Programy telewizyjne i gry komputerowe pomagają w procesie dydaktycznym i  wychowawczym, ponieważ dostarczają informacji i poszerzają wiadomości, rozwijają zainteresowania oraz uczą i bawią. Niestety przeszkadzają również w tych procesach ponieważ: zajmują zbyt dużo czasu; psują wzrok; uczą agresji; ograniczają myślenie, mowę i ruch; uzależniają człowieka od urządzenia przez ciągłe interesowanie się grami i programami; uczą fantazji i fikcji a nie rzeczywistości.         Od rozwagi rodziców jak również nauczycieli zależy czy telewizja i komputer będą pomagały czy szkodziły naszemu dziecku. Najczęstszą przyczyną długiego, bezwartościowego przesiadywania dzieci przed ekranem telewizora lub komputera jest brak czasu rodziców na rozmowę, zabawę czy wspólne obejrzenie wartościowego programu telewizyjnego. Rodzice powinni ukierunkować dziecko tak, aby korzystało z programów właściwych do swojego wieku oraz, aby przeznaczało na ten cel odpowiednią ilość wolnego czasu. Może warto więc w wybranym dniu tygodnia usiąść wraz z  dziećmi programem telewizyjnym i wspólnie ustalić, które programy i  filmy będziemy oglądać w danym tygodniu. Warto również ustalić listę programów komputerowych, z których wolno dzieciom korzystać oraz ustalić tygodniowy czas korzystania z gier komputerowych.          Nie chodzi o to, aby zabraniać dziecku oglądania telewizji i siedzenia przy komputerze, ale o to, by przez mądrą dyskusję zmusić je do myślenia i  oceny wartości oglądanych i używanych programów.         Tak jak komputer i telewizja mają pozytywny i negatywny wpływ na nasze dziecko, tak również Internet posiada wiele zalet, ale jest również zagrożeniem dla kształtowania osobowości dziecka.            Korzystanie z  Internetu umożliwia szybkie komunikowanie się z użytkownikami sieci na całym świecie oraz dostęp do informacji na różne tematy. Niestety Internet gromadzi różnorodne materiały, między innymi treści pornograficzne, związane z pedofilią lub propagujące przemoc. Pozwala również na werbowanie naiwnych, potencjalnych uczestników organizacji szkodliwych społecznie (mafii, gangów, oszustów). Internet jest również dostarczycielem olbrzymiej ilości nowych typów rozrywki, nie zawsze odpowiedniej do wieku dziecka. Umożliwia zachowanie anonimowości nadawców, co jest szczególnie niebezpieczne przy zawieraniu znajomości internetowych. Podczas korzystania z Internetu przez dzieci, rodzice powinni kontrolować materiały wykorzystywane przez swoje pociechy.        Telewizja, komputer i Internet są współcześnie tak ważnymi elementami świata, że bez nich niemal nie potrafilibyśmy funkcjonować. Korzystajmy umiejętnie z tych osiągnięć cywilizacji.
on środa, 27.10.2010
Odsłon: 3111
      W szkołach coraz częściej mamy do czynienia z dziećmi, które mają kłopoty z opanowaniem techniki czytania czy kształtnego i poprawnego pisania. Nie zawsze oznacza to jednak, że dzieci za mało przykładają się do nauki. Przyczyny mogą być różne i mogą mieć swoje podłoże w  specyficznych uwarunkowaniach rozwoju dziecka i wiązać się z  zaburzeniami rozwoju. Towarzystwo Dysleksji im. Ortona opublikowało najnowszą definicję takich zaburzeń twierdząc iż “dysleksja jest jednym z  wielu rodzajów trudności w uczeniu się. Jest to specyficzne zaburzenie o  podłożu językowym uwarunkowane strukturą centralnego układu nerwowego” Często od dysleksji, tj. trudności w czytaniu, odróżnia się dysgrafię czyli kłopoty z uzyskaniem dobrego poziomu graficznego pisma i  dysortografię czyli niemożność nabycia umiejętności poprawnej pisowni. Nie ma właściwie jednoznacznych kryteriów określających dysleksję. Niektórzy uczniowie kierowani są na badania i rozpoznawani jako dzieci ewidentnie dyslektyczne, natomiast ci, z problemem mniej rzucającym się w  oczy i lepszymi wynikami badań psychologicznych radzą sobie w zespole klasowym wspomagani przez nauczycieli.         Dysleksja rozwojowa to specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Trudności te spowodowane są zaburzeniami niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich współdziałania (spostrzegania wzrokowego, słuchowego, dotykowo-kinestetycznego, uwagi, pamięci wzrokowej, słuchowej, ruchowej, lateralizacji). Uważa się, że o  dysleksję podejrzewać można uczniów, którzy pomimo przeciętnej lub wysokiej inteligencji wykazują niektóre z następujących objawów: opóźnienie w nauce czytania i pisania, widoczne kłopoty z opanowaniem poprawnej pisowni, niepewność w określaniu czasu i kierunków, rażące kłopoty z przyporządkowaniu dźwięków mowy symbolom graficznym, trudności w nauczeniu się działań matematycznych, kłopoty w ustawieniu symboli w logicznej kolejności (liter w alfabecie, nazw miesięcy) trudności z uczeniem się języków obcych, Specyficzne błędy uczniów klas młodszych to przede wszystkim: trudności w różnicowaniu liter: b-p, d-b, p-g, n-u. słaby poziom prac pisemnych, niewłaściwy dobór liter do głosek podobnych fonetycznie np.:t-d, b-p, m-n,  niewłaściwe stosowanie wielkich i małych liter, trudności w różnicowaniu wyrazów podobnie brzmiących (bąk- pąk), zapisywanie wyrazów na różne sposoby (szyja- szja-szyia ), mylenie liter podczas pisania, brak lub niewłaściwe stosowanie interpunkcji,  złe rozmieszczenie pracy pisemnej w przestrzeni. Trudności w czytaniu i pisaniu ujawniają się dopiero w szkole, ale już w okresie przedszkolnym można zauważyć objawy , które cechują tzw. “dzieci z  ryzyka dysleksji”. Zauważamy u nich: opóźniony rozwój mowy, opóźniony rozwój ruchowy (utrudnione raczkowanie, małą sprawność podczas zabaw),  trudności z wypowiadaniem złożonych wyrazów, wadliwą wymowę, trudności z rozpoznawaniem rymów, zapamiętywaniem nazw miesięcy, rozumieniem dłuższych poleceń, uczeniem się wierszy, piosenek,  trudności z wykonywaniem układanek, i odtwarzaniem wzorów graficznych, mylenie prawej i lewej ręki, obuoczność i zbyt długo utrzymująca się oburęczność . Przyczyny występowania dysleksji. Etiologia dysleksji dokładnie nie jest znana, ale istnieją pewne uogólniena: Wyróżnia się zwykle 5 podstawowych koncepcji , mówiących o przyczynach dysleksji:  genetyczną – przyczyną zaburzeń i podłożem trudności w czytaniu i pisaniu są geny przekazywane z pokolenia na pokolenie, opóźnionego dojrzewania ośrodkowego układu nerwowego (zaburzenia dyslektyczne są związane ze spowolnieniem dojrzewania tego układu) spowodowane przez takie czynniki jak geny czy hormony. organiczną – przyczyną są mikrouszkodzenia tych okolic mózgu, które szczególnie uczestniczą w procesie czytania i pisania; związane jest to ze szkodliwymi czynnikami chemicznymi, fizycznymi i biologicznymi odziaływującymi na ośrodkowy układ nerwowy w okresie okołoporodowym hormonalną – niedokształcenie niektórych okolic kory mózgowej (zablokowanie lewej półkuli mózgowej czyli tej, która jest związana z mową. psychogenną – zaburzenia emocjonalne spowodowane przez stres i urazy psychiczne. W ostatnich latach w Polsce znacznie wzrosła znajomość problematyki dysleksji i dzieci dotknięte tym problemem mogą liczyć na fachową diagnozę i pomoc nauczycieli, psychologów, pedagogów, logopedów i  terapeutów.        Uczeń, u którego można zaobserwować symptomy wskazujące na występowanie "specyficznych" trudności w czytaniu i pisaniu powinien być jak najszybciej skierowany do Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej. Dopiero wynik przeprowadzonego tam badania może zadecydować o indywidualnym postępowaniu z dzieckiem. O rozpoznaniu dysleksji orzeka zespół specjalistów: Psycholog -określa możliwości intelektualne dziecka, dokonuje oceny funkcji leżących u podstaw czytania i pisania (percepcja wzrokowa, słuchowa, motoryka, integracja percepcyjno- motoryczna, lateralizacja, orientacja w schemacie ciała w przestrzeni ). Pedagog – dokonuje oceny poziomu czytania i poziomu pisma (z pamięci, ze słuchu, przepisywania ). Sprawdza znajomości zasad ortografii oraz poziom opanowania wiadomości z poszczególnych przedmiotów. Psychiatra dziecięcy ocenia stan psychiczny, neurologiczny dziecka, warunki rozwoju w  okresie prenatalnym, oraz dokonuje rozpoznania rozwoju emocjonalnego. Logopeda – jego zadaniem jest ocena mowy dziecka ( ewentualne opóźnienia, wady, specyficzne trudności językowe ).   Dziecko dyslektyczne w klasie Wskazane jest sprawdzanie wiadomości dziecka tylko poprzez “odpytywanie” - bez oceniania prac pisemnych. dziecku dyslektycznemu należy dać czas na tzw. ”zebranie myśli”, Należy zadbać o to, by dziecko siedziało w klasie blisko nauczyciela, aby w  każdej chwili mógł on pomóc mu w pracy na lekcjach. Nauczyciel powinien bacznie obserwować czy dziecko nadąża za tokiem lekcji. Nie należy dziecka dyslektycznego odpytywać głośnego czytania (pozwoli to uniknąć niepotrzebnego stresu) Prace pisemne powinny być oceniane pod kątem treści, wiedzy, stylistyki a nie pod kątem poprawności ortograficznej.               Dysleksja nie jest problemem ostatnich lat. Dotknięci nią byli między innymi J.CH. Andersen- autor pięknych baśni, Tomasz Edison, francuski rzeźbiarz August Rodin, twórca teorii względności A Einstein, brytyjski mąż stanu W Churchil, prezydent USA W. Wilson, jeden z najwybitniejszych generałów amerykańskich Patton i wiele innych wybitnych osobistości. Przypadłość ta ma charakter bardzo indywidualny , u każdego jej obraz jest zwykle inny. U wielu osób mija szybko i prawie bez śladu, u innych utrzymuje się przez całe życie. Warto nadmienić, że zjawisko dysleksji występuje czterokrotnie częściej u  chłopców niż u dziewcząt. Dzięki wciąż rosnącej świadomości społecznej i  wiedzy psychologiczno- pedagogicznej na temat specyfiki trudności dyslektycznych możliwa jest skuteczna pomoc i terapia dzieci, która pozwala im normalnie funkcjonować w szkolnej społeczności i późniejszym, dorosłym życiu 
on środa, 27.10.2010
Odsłon: 3260
      Dziecko spostrzega rzeczywistość w takich kategoriach, jakie cechują jego środowisko wychowawcze, czyli głównie rodzinę. Rzeczywistość, w której są łamane podstawowe prawa dziecka, to najczęściej przykra, smutna, brutalna i nieubłaganie trwająca atmosfera życia rodziny dziecka zaniedbywanego, osamotnionego i nieszczęśliwego. Rzeczywistość ta charakteryzuje się występowaniem przemocy, nietolerancji bądź innych form nacisku, które...
on środa, 27.10.2010
Autor: Janusz Juszczyk
Odsłon: 3174
Kręgi zainteresowane rozwojem i wychowanie młodego pokolenia podkreślają z wielką mocą, że najlepszym dla dzieci i młodzieży środowiskiem wychowawczym jest rodzina. W rodzinie dziecko obdarzone jest uczuciem, pielęgnowane, otaczane opieką i poddawane wpływom wychowawczym. W niej zaczyna poznawać otaczający świat i nawiązywać z nim kontakt, gromadzi pierwsze społeczne doświadczenia, rozwija się emocjonalnie w okresie największej psychicznej plastyczności w złożonym procesie rozwoju...
on środa, 27.10.2010
Odsłon: 3811
      W zakładce Dokumenty (górne menu) zostały opublikowane nowe dokumenty szkolne: program wychowawczy i koncepcja pracy szkoły.
on czwartek, 21.10.2010
Odsłon: 6594

      Dnia 14 października przy naszej szkole oficjalnie oddano do użytku nowy plac zabaw. Środki na jego budowę pochodziły z rządowego programu "Radosna Szkoła" oraz z budżetu Miasta Krosna. Wszystkie urządzenia posiadają wymagane certyfikaty i atesty. Uroczystego otwarcia dokonali zaproszeni goście: Prezydent Miasta...
on niedziela, 17.10.2010
Odsłon: 6320

W ten poranek jesienny, Trochę mglisty i senny,Błogi nastrój się wszystkim udziela: Nie ma wcale pytania, Domowego zadania, Bo to dziś jest Dzień Nauczyciela!      W przeddzień Dnia Edukacji Narodowej zgromadziliśmy się w sali gimnastycznej na uroczystej akademii z okazji tego święta. Jako pierwsza głos zabrała pani dyrektor Jadwiga Kasprzyk, która
on wtorek, 12.10.2010
Odsłon: 3725
      Szanowni Państwo. Infornujemy, że dzień 14 pażdziernika jest dniem wolnym od zajęć dydaktycznych. Dla osób potrzebujących, w tym dniu zostanie zorganizowana opieka świetlicowa w godzinach od 7.00 do 16.30.       DYREKTOR        Zespołu Szkół    Jadwiga Kasprzyk  
Przewiń w górę